Αμέσως με την αποδοχή της δωρεάς, ο τότε δήμος Λίμνης ενέταξε θεσμικά το Μουσείο στο Πνευματικό Κέντρο και συνέστησε Επιτροπή Λειτουργικότητας του Μουσείου από πολιτισμικά άτομα, με σκοπό την συλλογή αντικειμένων ιστορικού και λαογραφικού ενδιαφέροντος, τον εξοπλισμό και την λειτουργία του Μουσείου.
Το παστρικό – νοικοκυρίστικο χέρι της Λιμνιώτισσας, που δούλεψε «αμέθοδα» και αυτόνομα έξω από τους κανόνες της δογματικής μουσειολογίας, έδωσε την δική της εμπειρική ιδέα, όπως ήξερε απ’ τη παράδοση, στον ευαίσθητο αυτό χώρο. Γιατί είναι γεγονός ότι στην πλειονότητα των λαογραφικών – ειδικά μικρών μουσείων της περιφέρειας και της ταπεινής επαρχίας, όπου η εξειδικευμένη επιστημονική παρουσία είναι σχεδόν ανύπαρκτη, το ρόλο αναλαμβάνουν (θαρρείς νομοτελειακά), η εθελοντική εργασία, η επιθυμία και το μεράκι.